Wystawa Wyższe szkolnictwo w Polsce międzywojennej
w zbiorach prof. Mirosława Nadera
Głównymi ośrodkami akademickimi na ziemiach polskich od 1914 r. były Uniwersytet Jagielloński i Akademia Umiejętności w Krakowie oraz Uniwersytet Jana Kazimierza i Politechnika we Lwowie. W 1915 r. spolszczeniu uległy dwie ważne uczelnie stołeczne: Uniwersytet Warszawski i Politechnika Warszawska. W 1916 r. powstały uniwersytety w Poznaniu i Wilnie, a w 1918 został założony prywatny Katolicki Uniwersytet Lubelski. W latach dwudziestych w Polsce funkcjonowało 17 szkół wyższych, na których studiowało 38 000 studentów. Pod koniec lat trzydziestych były w Polsce 32 uczelnie akademickie i nieakademickie. Przed wybuchem wojny w 1939 r. liczba studentów wzrosła do około 50 000.
W niektórych dyscyplinach nauka polska osiągnęła wysoki europejski poziom, wydając takie znakomitości jak Tadeusz Kotarbiński, Jan Czochralski, Stefan Banach, Wacław Sierpiński, Kazimierz Michałowski. Poważną przeszkodą pełniejszego rozwoju nauki w latach międzywojennych stanowiio permanentne niedofinansowanie szkół wyższych, a czasami nawet ingerencja państwa w postaci np. niepopularnej Ustawy o Szkolnictwie Wyższym z 1933 r.
Wystawa prezentowana aktualnie w Muzeum Politechniki Warszawskiej nie wyczerpuje tego ogromnego tematu, ale zawiera interesujący zbiór pamiątek z tamtej epoki. Eksponowane są dokumenty, fotografie, dyplomy, insygnia dziekańskie, medale, albumy, książki, składy osobowe, etc. Dodatkową atrakcją jest Dyplom Prawa Rzymskiego z 1828 r. i Mowa cara Aleksandra I z 1803 r. wygłoszona na Uniwersytecie Warszawskim.
